De longlist Debutantenschrijfwedstrijd 2019|2020

Katrien - fictie

Normal 0 21 false false false NL-BE X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:8.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:107%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri",sans-serif; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-fareast-language:EN-US;}

Het kerstdiner

‘Brood, iemand?’

Bernard legt een stuk baguette naast het bord van zijn vrouw Hélène en geeft de schaal door aan zijn broer. Alles is tot in de puntjes voorbereid, zelfs de wijn is voorgeproefd. Ze zijn een perfect team, zijn vrouw en hij. Hélène staat aan het hoofd van de rijkelijk gevulde eettafel, haar gloednieuwe vleesmes in de hand. Het is bijna acht uur, het moment waarop zij jaarlijks de kalkoen aansnijdt. Hij neemt een slok wijn en kijkt de tafel rond. Hij ziet dat het goed is.

 Wat hij niet ziet, is haar aarzeling. Dat zij niet naar de kalkoen maar naar de wandklok kijkt. Haar glimlach naar niemand in het bijzonder, op het moment dat het schelle geluid van de deurbel de stilte doorklieft.

Verwonderd kijken de tafelgasten elkaar aan. Hélène slikt nerveus en probeert uit alle macht het mes in haar hand stil te houden. Als dat niet lukt, legt ze het voorzichtig neer tussen de zilveren schaal met warm fruit en de antieke kaarsenhouder. Ze ziet Bernard de keuken in lopen. Die verdomde kroketten.

De tafelgasten hebben hun gesprekken al hervat als de deurbel een tweede maal klinkt, luider nu. Hélène kijkt de kamer rond en hoopt vurig dat er iemand zal opstaan, maar niemand schenkt nog aandacht aan de onbekende genodigde aan de voordeur. Hélène weet wat dat betekent. Ze haalt diep adem en voelt haar hart aan scherven vallen in haar schoot.

Niemand ziet hoe ze de kalkoen van zich wegschuift en haar plaats aan de tafel verlaat, hoe ze voorzichtig en beheerst haar mantel uit de wandkast neemt, even wankelt maar zich al snel herstelt en dan zonder omkijken de lange, donkere gang inloopt naar de voorkant van het grote herenhuis. Niemand hoort de haan van de buren die met plechtig gekraai haar vertrek opluistert.

Bernard komt de kamer weer in en plant de zilveren schaal met dampende kroketten naast de antieke kandelaar. Zijn broer Bob verdeelt intussen de kalkoen over de borden. Het ziet er verrukkelijk uit. Dan ziet hij dat er lege glazen zijn.

Wat hij niet ziet, is hoe Hélène in een wagen stapt die haar met draaiende motor staat op te wachten. Dat ze de man achter het stuur innig kust en niet meer omkijkt terwijl de man haar meeneemt, de nacht in.

‘Wijn, iemand?’

 

Feedback

Zeer kort verhaal over een opmerkelijke gebeurtenis tijdens een kerstdiner, goed neergezet, waarin precies genoeg wordt weggegeven