De longlist Debutantenschrijfwedstrijd 2019|2020

Fay - fictie
Leeg huis

Maanden geleden ontdekte ik dat ik verhuisd was. Bijna onopgemerkt slopen al mijn bezittingen naar buiten. Plots zat ik op de laatste eenzame stoel die onvermijdelijk onder mij wegtrok. De kale kamer waarin ik neerstortte was bedrukt met raadsels. De muren waar ik al maanden tegenop liep, zakten als een kaartershuisje ineen. De vloer die me zekerheid bood, schoof onverbiddelijk vanonder mijn voeten. Het dak ging in vlammen op en het plafond tuimelde naar beneden. Tussen de scherven lag ik, moegestreden en opgebrand.

Het huis staat er nog. Ik ook.

Nog steeds leeg, welteverstaan. Waar mijn spullen zich bevinden, weet ik niet. Misschien slordig opeengestapeld in een koele garagebox zonder sleutel. Momenteel worden mijn dromen, vaardigheden en talenten omhuld door ondoordringbaar karton. De inhoud van elke verhuisdoos is onherkenbaar, maar aan elke buitenkant kleeft een etiket met ‘Opgepast! Fragiel’. Alles waar ik ooit omheen leefde, staat nu dicht maar betekenisloos naast elkaar. De wijnglazen die halfleeg werden. De gezellige zetel met het knusse deken die me in een ver verleden met zachtheid toedekte. Het tapijt waar ik op wolkjes liep. De spiegel die een mooie versie van mezelf in mijn gezicht weerkaatste. De volle boekenkast waarin ik naar inspiratie kon duiken. De radiator die mijn passies gloeiende hield. De lamp om mijn dromen helder te kunnen zien.

Het huis staat er nog.

De funderingen blijken ijzersterk. De rest van het huis wordt momenteel volop verbouwd. Het einde van de renovatie is nog lang niet in zicht, maar de veranderingen zijn voelbaar. Aan de lekkende kranen wordt volop gesleuteld. De barsten in de muren worden gevoegd. De voorgevel krijgt terug kleur. De regen wordt van de ramen gepoetst en laten terug zonneschijn door. De bloemen in de tuin durven voorzichtig open te bloeien.

Langzamerhand zal het terug leefbaar worden. Stuk per stuk wordt elke kamer terug aangekleed. Wat te zwaar weegt, wordt gedeeld. De sterke schouders van mijn vrienden zijn er om op te huilen, maar ook om die stevige kast te dragen. De nutteloze meubels gooi ik weg. Elke ruimte probeer ik nu met zorg anders in te richten. Met geduld zal alles terug op haar plaats komen.

Ik ook.

Feedback

Surrealistische tekst, intrigerend